صراط و راه عبادت
صراط:عابدی هفتاد سال خدا را عبادت کرد، (به این طریق که روزها روزه می گرفت و شب ها در عبادت بود) از حق تعالی حاجتی طلب کرد و روا نشد. سپس متوجه نفس خود شد و گفت: این به واسطه بدی توست، اگر نزد تو خیر و خوبی بود، دعای تو مستجاب می شد.
خدای تعالی فرشته ای را فرستاد و بر او ندا کرد: یابن آدم! این یک ساعت که نفس خود را خوار دیدی، بهتر است از آن عبادت ها که پیش از این به جا آورده ای.۱
امام صادق علیه السّلام می فرماید: در نیایش، نخست ستایش کردن حق تعالی است، بعد از آن، ثنای بر او، سپس اقرار به گناه، بعد از آن، خواستن حاجت. به خدا سوگند! که بیرون نمی آید بنده از گناه مگر به اعتراف کردن به گناهان.۲
ابن فهد در عدّة الداعی می گوید: در اقرار به گناه پنج فایده است:
۱. بریدن از خلق و پیوستن به حق تعالی؛
۲. دل شکستگی؛
۳. حصول رقّت قلب- که نشانه اخلاص است- و به اخلاص، دعا مستجاب می گردد؛
۴. بسا که موجب گریه می شود و آن سیّد آداب دُعاست؛
۵. موافقت و اطاعت امر امام صادق علیه السّلام که فرمود: در نیایش اول ستایش است و بعد ثنا، سپس اقرار به گناه.
گفته شده:
«مَن اَقَرّ لله باِسائتِه، جادالله علیه بِمَغفِرتِه؛ کسی که به بدی خود در نزد خدا اقرار کند، خدا هم به آمرزش بر او، کرم می فرماید.»
علی علیه السّلام در پیشگاه حق سبحانه می گوید:
«فَقَد جَعَلتُ الاقرار بالذَنب إلیکَ وَسیلَتی ...؛ همانا من اعتراف به گناه را نزد تو، وسیله خود ساخته ام تا مرا بپذیری ... .»۳
منبع:
۱. عدّة الدّاعی، ص۱۳۱.
۲. وسائل الشیعه، ج۴، ص۱۱۲۷ و محجة البیضاء، ج۲، ص۳۰۴.
۳. مناجات شعبانیه.
۴. عرفان و عبادت، ص۵۵۲-۵۵۳.
